پژوهش
برای برسی تغییر مقاومت الکتریکی اجسام در دماهای پائین برای نخسین بار توسط
دانشمند اسکاتلندی جیمز دئور[1] در اواسط
قرن نوزدهم آغاز شد. در سال 1864، دو دانشمند لهستانی به نامهای زیگموند روبلوفسکی[2] و کارل
اولزفسکی[3] که روشی
برای مایع ساختن اکسیژن و نیتروژن، یافته بودند، به برسی خواص فیزیکی عناصر و از
جملهمقاومت الکتریکی در دماهای خیلی کم
ادامه دادند و پیش بینی نمودند مقاومت الکتریکی در دماهای کم به شدت کاهش می یابد.
روبلوفسکی و اولزفسکی نتایج فعالیت خود را در سال 1880 منتشر ساختند. بعد از آن
دئور و فلمینگ[4]
نیز پیش بینی خود را مبنی بر الکترومغناطیس شدن کامل فلزات خالص در دمای صفر مطلق
بیان داشتند. البته دئور بعدها تئوری خود را اصلاح و اعلام داشت مقاومت اینگونه
فلزات در دمای مورد اشاره به صفر نمیرسد اما مقدار بسیار کمی خواهد بود. والتر
نرست[5] نیز با
بیان قانون سوم ترمودینامیک بیان داشت که صفر مطلق دست نیافتنی است. کارل لیند[6] و ویلیام
همپسون[7] آلمانی
در همین زمانها روش خنک سازی و مایع ساختن گازها با افزایش فشار را به ثبت
رساندند.